Deeltijd thema #1.
DOOR ZONDER JOU
Reacties:
We zijn enorm benieuwd naar uw ervaringen en belevenissen èn (eventueel) naar uw creatieve ‘vertalingen’ daarvan! Naast tekst is het ook mogelijk om foto’s of filmpjes toe te voegen. We kijken er naar uit van u te horen!
Mimosagele muren
(het verhaal van Cora en Wil achter de tekst van ‘Perfect’)
door: Claudia
“Tsja,… zo kan alles ineens helemaal anders zijn”, zegt de bloemenverkoper, terwijl ik mijn blik laat glijden langs de bontgekleurde bossen in zijn stations winkel. Sinds hij mij ooit heeft zien zingen in het liedjesprogramma van mijn vriend Barry, noemt hij mij steevast (en met veel te veel eer) ‘de zangeres’. Ik vraag me af of ik de trilling in zijn stem goed heb waargenomen en probeer ondertussen een keuze te maken tussen de fleurige boeketten op de grond. “Toen zat ik nog met mijn vrouw samen in het publiek, nu is ze er niet meer”, vervolgt hij met vochtige ogen. Dus toch. Ik ben er even stil van. Lees verder >
Enkele reis
door: Petra
Je bent er nog, je bent er niet meer
Onmacht woelt woest in mijn hart
Beklemd voelt mijn borst
Tranen wellen op
Dit heb ik al vaker doorleefd
toen je werd weggestopt, afgesloten
Niet meer hier en nu
zat je op een afdeling
in de duinen
Soms keerde je terug,
maar nu is het een enkele reis
Ik hoop dat je rust vindt,
daar waar je ook heengaat
Ik rouw om jou
Je lost op in een andere wereld
Langzaam word je weer meisje
kijkt verschrikt op als ik er ben
Je weet niet wie ik ben,
maar als ik opsta
wil je mee naar huis
“Een liedje dat mij altijd veel troost heeft gebracht!” – Jacky
Zing dan - Tekst: Ivo de Wijs I Muziek: Nino Rota
Stil
door: Hans
Ik tik, zei mijn hart
net zoals als de oude klok
ook al jarenlang tikte
Mijn hart nam nog een slok
en hield het voor gezien
Voor de klok hoefde het ook niet meer
toen mijn hart het vertikte
Foto: Lex de Lang I Voorstelling (On)mogelijk contact? – over verbondenheid rondom het einde I 7 oktober 2019 I Oude Raadhuis Hoofddorp I i.s.m. Hospice Bardo
Glimlach
Op 26 april 2016 kwamen we bijeen om rozenblaadjes en papieren bootjes te water te laten. Uiteraard kon je deze aarde niet zomaar geruisloos verlaten, dus rond het tijdstip waarop je naar huis ging deed de natuur je uitgeleide met windstoten en felle stortbuien. We stonden niet om je bed heen, maar vormden een rituele cirkel van aandacht op een aantal steenworpen afstand van je huis. In de stromende regen zongen we je met de Beatles naar de overkant:
“Blackbird singin’ in the dead of night.
Take these broken wings and learn to fly.
All your life,… you were only waiting for this moment to arise”.
Sindsdien moeten we door zonder jou, Ifor Baynes (Ife), onze hartslag. Gelukkig kom je af en toe nog eens onverwacht langs:
Ergens op aarde groeit de boom
waarvan men de planken zal zagen,
waartussen, vertimmerd tot een kist,
men U naar ’t graf zal dragen.
Laat, heren, vrij Uw water stromen,
maar watert nimmer tegen bomen !!!
John O’Mill I Uitgezocht door Thomas
Fotofragment: Erik van ’t Groenewoud
Groet
Waarom blijft de tijd niet stilstaan,
wordt de zon niet uitgedraaid?
Net alsof het geen verschil maakt,
dat ik jou net heb uitgezwaaid
door: Jacky
Brussel 1977
Elke dag was een avontuur
Een leven zonder jou kon ik mij niet voorstellen
We zouden samen oud worden
Nu ben ik 42 jaar verder
Jij bent al 16 jaar dood
Ik ga door
Rauw
door: Petra
Het rauwe van rouw
Het leven gaat door
Dat niet iedereen stilstaat
is waar ik me aan stoor
Maar ze hebben gelijk
het is mijn pijn
Het leven leven
is dat het er allebei kan zijn
Foto: Éryn Nieuwint I Voorstelling rondom rouw & verlies I 16 mei 2019 I Catharina Kapel Harderwijk I i.s.m. PUUR Uitvaartzorg
Afscheidsrimpeling
door: Claudia
Jij ging
in veel te kleine kring
Op afstand warm omarmd
in cirkels van herinnering
Zo ging je niet geruisloos
maar klonk jouw stille trom
van hart tot hart gedragen
als een zware liefdesbom!
Muziekgedicht - de geur van G.mineur
Ifor I Bart-Jan I Elly & Ursula Anna I Sjaak I Piet I Bobbejaan I Erik & Marie I Vlekkie
De Afspraak
door: Claudia
In mijn geheugen gegrift een filmfragment uit de film Shadowlands (1993). Anthony Hopkins neemt in de rol van schrijver C.S. Lewis zijn ongeneeslijk zieke geliefde Joy Davidman (gespeeld door Debra Winger) mee op een wandeltocht door het schilderachtige Engelse landschap. Het begint te regenen en ze schuilen onder het afdak van een schuur. Zij probeert het onderwerp van haar naderende dood aan te snijden,… hij probeert dit te ontwijken:
Jack: “We zijn nu hier, laten we het er niet,…”
Joy: “Dat is jouw manier van gelukkig zijn, hè?”
Jack: “Ja”
Joy: “Het houdt geen stand, Jack”
Jack: “Daar moet je nu niet aan denken, laten we de tijd die we samen hebben niet verpesten”
Joy: “Het verpest het niet, het maakt het ‘ècht’. … “Wat ik probeer te zeggen is dat de pijn, die er dan zal zijn onderdeel is van het geluk van nu. Dat is de afspraak!”
Later, wanneer zij is overleden zegt hij: ‘Waarom liefhebben wanneer het verlies zo zeer doet? Ik heb geen antwoorden meer; alleen het leven dat ik heb geleid. In dat leven werd ik tweemaal voor de keuze gesteld: als kleine jongen en als man. De jongen koos veiligheid, de man koos lijden. De pijn, die ik nu voel is onderdeel van het geluk van toen. Dat is de afspraak.
C.S. Lewis
Foto: Éryn Nieuwint I Voorstelling rondom rouw & verlies I 16 mei 2019 I Catharina Kapel Harderwijk I i.s.m. PUUR Uitvaartzorg
Reacties:
We hebben het project DEELTIJD in het leven geroepen om iedereen de kans te geven zijn/haar verhaal in de reacties te vertellen. Waar doet het thema u aan denken? Wat heeft u meegemaakt of waar zit u midden in? Wellicht wordt u op verhaal gebracht door een bijdrage uit onze collage, wellicht herkent u iets in de reactie van iemand anders.
We zijn enorm benieuwd naar uw ervaringen en belevenissen èn (eventueel) naar uw creatieve ‘vertalingen’ daarvan! Naast tekst is het ook mogelijk om foto’s of filmpjes toe te voegen. We kijken er naar uit van u te horen!
Allerhartelijkste groet namens het hele gezelschap!
BALLONVAART VOOR MAMSIE
Op 2 juni a.s. is het 10 jaar geleden dat mijn moeder deze wereld verliet.
We gingen vooraf nog wel een familieweekend weg om haar 80e verjaardag te vieren.
Haar grote wens was dat wij een ballonvaart zouden houden, zodat we voortaan bij het zien van een luchtballon aan haar zouden denken. Het kwam er toen helaas niet van, omdat het te slecht weer was.
Vandaag zondag 10 mei, 10 jaar na dato en moederdag toevallig ook nog, zouden we alsnog een ballonvaart houden met de familie (inclusief 2 die liever op de grond bleven).
Maar toen was daar Corona…..
Dus vooralsnog gaat dat hem niet worden. In gedachten kijk ik wel in de lucht en beeld het me in, denkend aan mamsie…
1 jaar na de dood van mijn man heb ik 3 gedichten geschreven.
Het was moeilijk om door te gaan. Hij is 17 september 1999 overleden.
Droom.
Mijn vriendje, mijn buurman: een werkelijkheid.
politiek maatje: gerechtigheid.
als liefhebber: een kiem gelegd.
De droom gekist. de tijd voorbij.
en plotseling is daar:
ontmoeting, ontwaking, voorzichtigheid, kwetsbaarheid,
verliefdheid, blijheid, openheid, saamhorigheid,
onvoorwaardelijkheid, verdrietigheid, sterfelijkheid.
en dan,
is de man van mijn dromen
opnieuw de man van mijn dromen.
P.S.
zonen voor de vader, vader voor zijn zonen. mannen met elkaar
Dochters voor de moeder, moeder voor haar dochters, vrouwen met elkaar.
verdeeld en apart, vreemd en vertrouwd. schijnbaar verbonden.
Na je dood opnieuw: ontbonden.
Toekomst.
In de 20ste eeuw was haast de baas van alles om mij heen.
Tot Kill min negen kwam, die jou definitief meenam.
In de 21ste eeuw, is mijn haast voorbij.
ik zoek RESET, dat is modern.
waar is die knop, die mij herstellen kan.?
In de 21ste eeuw, zwoeg en ploeg ik, in marmer en te paard.
Besef ik dat, met moed en kracht, met steun en een lach
op reis gegaan met mijn droom onder d’arm
RESET toch bestaat.
ter herinnering aan Willem de Jong.
Ada de Groot, 17 september 2000
Enkele weken na het overlijden van mijn moeder (mei 2019) schreef ik de volgende tekst in een verwoede poging de wanhoop en het verdriet toe te laten in plaats van me ertegen te verzetten. Moge het eenieder hier tot enige troost zijn.
Overal waar ik kijk zie ik haar niet
Fietsend over het wilgenpad zie ik de bomen
de bloemen
de brandnetels
de blinde man die wild zwaaiend met zijn stok de overkant bereikt
Maar haar zie ik niet
Ik kijk naar de trein die langzaam het station binnenrolt
Maar zij zit er niet in
Hoe ver ik ook kijk
Ik zie haar niet
De wilgen wuiven hun voorjaarsgroet
De wind fluistert haar naam
De vogels slaan troostend hun vleugels uit
En dan zie ik haar
Daar
Waar zij al die tijd al was
Cindy Smits, 2 juni 2019.