Ifor Theodore Wellington Baynes

Zijn zwarte bus komt als eerste aangereden.
Ruim op tijd, geen stress. Zijn volle, rauwe stem groet. Een warm weerzien, een brede lach,… stokje uit zijn mondhoek. De laadklep gaat omhoog. We brengen zijn instrumenten naar binnen. Uitpakken en opbouwen doet hij zelf. Bakkie zwarte koffie mogen we wel voor hem halen. We kijken uit naar de voorstelling, die straks ter plekke zal ontstaan. Samen spelen. We mogen weer!

Hij tilt zichzelf uit zijn rolstoel op zijn cajon: zijn houten toverkist met zebraprint. Om hem heen: shakers, bellen, een framedrum, een tros schelpjes, een regenstick,een udu, een waterphone, een piepend instrument dat hij met een knipoog ‘een nest jonge lullen’ noemt en een triangel: “het moeilijkste instrument om goed te bespelen” zegt hij.
Voor hem geen glaasje water. Hij heeft zijn eigen waterfles.

“Gaat niet zo goed met je hé?”, zegt hij, precies op het moment dat je zelf denkt dat je dit aardig weet te verbloemen. Niet voor hem. Hij voelt, hij weet, hij stelt je gerust.

Speelschoenen worden aangetrokken, lappen worden opgehangen. Ifor warmt zijn vingers op. Het is begonnen. De troostende klanken van zijn ufo-vormige hang openen de ruimte voor wat komen gaat. Focus. Ogen dicht, mondhoeken naar beneden. Wij rekken en strekken en worden vanzelf stil.

Het publiek stroomt binnen op de gastvrije, verwachtingsvolle klanken van de muziek. Hij leidt, hij volgt. Hij is de groove, de hartslag. De andere muzikanten spelen moeiteloos mee in de cadans,… het tintelt!

Dapper publiek vertelt verhaal na verhaal op de vertelstoel. Belevenissen uit eigen ervaring. Puur, delicaat, kwetsbaar. Ifor luistert met open hart. Ademt mee, begrijpt.